Legia w europejskich pucharach: 1970-1980

Druga połowa lat 70. to jeden z najsłabszych okresów w historii naszego klubu, jeśli chodzi o europejskie puchary. Znacznie lepiej nasz zespół prezentował się na początku lat 70, kiedy grał we wszystkich trzech wówczas możliwych pucharach - Pucharze Mistrzów, Pucharze UEFA i Pucharze Zdobywców Pucharów.



W sezonie 70/71 przeciwnikiem Legii w pierwszej rundzie Pucharu Europy Mistrzów Krajowych był IFK Goeteborg. Mistrz Szwecji okazał się mało wymagającym rywalem dla mistrzów Polski. W Goeteborgu, po dwóch bramkach Stachurskiego oraz trafieniach Gadochy i Pieszki, wygraliśmy 4-0. Rewanż w Warszawie był więc tylko formalnością.

Z tego właśnie powodu dano odpoczął Władysławowi Grotyńskiemu, którego w bramce zastąpił Kalinowski. Choć nie zachował czystego konta, to Legia pokownie wygrała, choć już mniej przekonująco, i pewnie awansowała do drugiej rundy.



Tu przyszło nam się zmierzyć z belgijskim Standardem Liege. Pierwszy mecz rozgrywany na terenie rywala był wyrównany, ale to gospodarze kilkanaście minut przed końcem strzelili jedynego gola. Legia siłę ataku zaprezentowała dopiero dwa tygodnie później, w Warszawie. Straty udało się odrobić już po siedmiu minutach za sprawą Pieszki. Drugą bramkę dołożył w 20. minucie Żmijewski i w obecności 20 tysięcy widzów, Legia awansowała do ćwierćfinału!

W 1/4 finału rozegranej w marcu 1971 roku, legioniści mierzyli się z hiszpańskim Atletico Madryt. Hiszpanie w pierwszym meczu wykorzystali atut własnego boiska, strzelając nam jedną bramkę, nie tracąc przy tym żadnej. Wszystko miało rozstrzygnąć się w rewanżu, gdzie Legia musiała strzelić dwie bramki, aby awansować do półfinału. Niestety, choć ten cel udało się zrealizować, to obrona nie zagrała na zero i awans do dalszych gier, po zaciętej walce wywalczyli piłkarze z Madrytu. Legionistom, prowadzącym od 51 minuty 2-1, brakowało tylko jednej bramki do sukcesu. Swojej gry jednak wstydzić się nie musieli.



Zaledwie pół roku później Legia rozpoczęła kolejną przygodę z Pucharem UEFA. Na wstępie dosyć łatwo poszło ze szwajcarskim Lugano. Właśnie przeciwko temu przeciwnikowi, dwa z trzech spotkań w europejskich pucharach, w barwach Legii, rozegrał Jan Tomaszewski. W pierwszym z nich skapitulował raz - po strzale z rzutu karnego. Wcześniej Legia prowadziła jednak dwoma bramkami, a spotkanie w Szwajcarii wygrała ostatecznie 3-1, po golu Tadeusza Nowaka dwie minuty przed końcem. Publiczność w Warszawie nie obejrzała bramek i po 90 minutach spotkania angielski arbiter zakończył zawody.

W drugiej rundzie trafiliśmy na Rapid Bukareszt i również pierwszy mecz graliśmy na wyjeździe. Nie udało się jednak powtórzyć wyniku z pierwszego spotkania... Legia w Rumunii przegrała aż 4-0! Tomaszewski ustąpił miejsca w bramce Piotrowi Mowlikowi.

Chyba mało kto wierzył, że tak sporą zaliczkę Rapid mógłby roztrwonić w stolicy naszego kraju. Wiara wróciła, gdy po sześciu minutach rewanżowego spotkania Legia... prowadziła 2-0, po trafieniach Bernarda Blauta i Nowaka. Niestety, więcej razy Raducanu, broniący rumuńskiej bramki, już nie skapitulował. Wcześniej niż przed rokiem pożegnaliśmy się z Europą.



W kolejnym sezonie, dla odmiany, wystartowaliśmy w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów. Los przydzielił nam islandzki Vikingur Reykjavik. Kto wtedy myślał, że jeden z meczów z Vikingurem przejdzie do historii? Otóż, po wygranej na wyjeździe 2-0, Legia przed własną publicznością wbiła przyjezdnym dziewięć bramek! Co ciekawe, wynik do przerwy wcale nie zapowiadał późniejszego pogromu. Po 45 minutach legioniści prowadzili "zaledwie" 3-0, ale w drugiej części gry gospodarze urządzili sobie ostre strzelanie. Trzy bramki na swoim koncie zapisał Pieszko, po dwie Białas i Deyna, a po jednej bramce dołożyli Stachurski i Ćmikiewicz. Tak wysoko w europejskich pucharach nasz zespół nie wygrał nigdy w historii!



Nagrodą za łatwe rozprawienie się z zespołem ze stolicy Islandii była możliwość zmierzenia się ze słynnym Milanem! Pierwszy mecz rozegrano w Warszawie. Zainteresowanie spotkaniem, mimo wczesnej pory jego rozgrywania było olbrzymie, a pojemność obiektu przy Łazienkowskiej ograniczona. Wobec tego zdecydowano się grać na stadionie X lecia, na którym zasiadło 50 tysięcy widzów, pragnących obejrzeć na własne oczy swoich ulubieńców w konfrontacji ze światowymi sławami.

Na pewno żaden z kibiców, który oglądał ten mecz na żywo, nie mógł żałować swojej decyzji. Legia grała jak równy z równym i choć jako pierwsza straciła bramkę w 74 minucie, to parę minut później Włosi stanęli jak zaczarowani! Wszystko za sprawą strzału przedniej urody, jakim popisał się Kazimierz Deyna. Wiele osób do dzisiaj twierdzi, że to najładniejsza bramka, jaką kiedykolwiek zdobył legionista. Wynik 1-1 był korzystniejszy dla Milanu, ale nasi gracze zapewniali, że nie "pękną" na San Siro. W obecności "zaledwie" 35 tysięcy widzów, już w 10 minucie gospodarze wyszli na prowadzenie. Tak jak w pierwszym pojedynku, Legia nie zamierzała odpuszczać i jeszcze przed przerwą wyrównał Jan Pieszko! Do wyłonienia zwycięzcy potrzebna była dogrywka. Niestety trzy minuty przed jej zakończeniem Milan zdobył drugą bramkę i zapewnił sobie zwycięstwo i awans. Nikt z legionistów nie musiał się jednak wstydzić swojej postawy. Wręcz przeciwnie! Fani byli dumni z gry swoich ulubieńców.



Niestety w kolejnych dwóch latach nasze przygody z europucharami trwały bardzo krótko. Odpadaliśmy już w pierwszej rundzie... W PZP w meczach z PAOKiem Saloniki okazaliśmy się słabsi o jedną bramkę, choć nawet gdyby w drugim meczu Paridis nie pokonał Mowlika, do dalszych gier awansowaliby Grecy - dzięki bramce strzelonej na wyjeździe.

Rok później naszymi pogromcali okazali się Francuzi z Nantes. Wynik pierwszego meczu był dla nas bardzo korzystny. 2-2. Lecz mogło być jeszcze lepiej, bowiem to Legia prowadziła już 2-0, a przewagę roztrwoniła w ciągu zaledwie 120 sekund. Najpierw Lesław Ćmikiewicz samobójczym uderzeniem zmylił Mowlika, a następnie Francuzi skutecznie egzekwowali "jedenastkę". W rewanżu przed własną publicznością Legia nie potrafiła utrzymać korzystnego dla niej bezbramkowego remisu. Decydujący cios zadał w 65 minucie Merigot. On zadecydował, że nasza przygoda z pucharami (tym razem UEFA) zakończyła się wyjątkowo wcześnie - już w pierwszej rundzie.

Sezon 1970/71

Sezon 1971/72

Sezon 1972/73

Sezon 1973/74

Sezon 1974/75