Sprawa herbu

Jaką mamy sytuację w Legii? Klub uważa, że nie ma co się dogadywać w sprawie tradycyjnego herbu. Uważam to za poważny błąd. I nie chodzi tu oto, czy Jacek Gmoch wymaga za wiele, ale o brak chęci i prób rozwiązania problemu. I niech nikt mi nie mówi, że Legia zmieniała herb w swojej historii, bo ten herb jest tym, który tkwi w pamięci wszystkich (lub prawie) żyjących kibiców Legii. Herb ma też inny wymiar – wychowawczy. A tu muszę powiedzieć, patrząc na poczynania naszych piłkarzy, że są spore niedociągnięcia. Nawet nie myślę o tym, że przez trzy kolejne mecze nasi piłkarze nie strzelili gola, lecz o stylu, w jakim grali. Nie widać było determinacji, woli wygrywania, przysłowiowego "gryzienia trawy". Nawet nie mam na myśli obcokrajowców, bo dla nich pobyt w Legii jest raczej poczytywany jako epizod w dalszej karierze, choć pamiętam (eLki) Rogera, Radovicia czy Edsona po strzelonych bramkach.



Mam przede wszystkim na myśli naszych piłkarzy. Przed przyjściem do Legii każdy z nich mówił o honorze, który go spotyka, o zaszczycie grania z (eLką) na piersi. A teraz co? Nie ma już honoru, zaszczytu, jest po prostu odpuszczanie, wykonywanie swojej pracy jak najmniejszym wysiłkiem. Zapomniano o tym wszystkim w licznym (sowicie opłaconym) sztabie szkoleniowym Legii. Jak widać sprawa herbu to nie tylko jakiś tam rysunek na kawałku płótna, lecz symbol lokalnego patriotyzmu, powód do dumy, a nie logo kolejnego towaru.



Z kolei kibice czują się oszukani – 350 jedzie do Bełchatowa (ponad 150 km), by być świadkami żałosnego spektaklu, w którym tylko kibice (poprzez wspaniały doping) mieli chęć do wygrania meczu. Następnie kupują droższe bilety na Łazienkowskiej, by być świadkami żałosnego widowiska w wykonaniu legionistów. A kapitan Surma mówi – nie rozumiem co się dzieje.



Dzieje się to, panie prezesie, panie trenerze, panie kapitanie, że już nie wiecie, dla jakiego klubu pracujecie, jakich tradycji bronicie.

Powtórzę za kibicami na obu trybunach "NOWE LOGO – DLA NIKOGO".